زبان فارسی با همه زیبایی پر آرایه‌ای که داره اما یه وقتایی برای وصف یه چیزایی، یه مفاهیمی یا یه افرادی کم میاره. همونطور که محمدرضا شجرایان در رابطه با جلیل شهناز گفته بود که لقب استاد برای شهناز کمه و برای همین من بهش نمی‌گم استاد حالا ما هم که می‌خوایم از خود محمدرضا شجریان حرف بزنیم می‌بینم که استاد چقدر براش کمه. برای اون که نمیشه تردید داشت که اگر از همه زوایای مختلف به زندگیش بپردازیم، اونو یه سر گردن بالاتر از همه قبلیا و بعدیای خودش در تاریخ جدید موسیقی سنتی ایران، بلکه تمام تاریخ موسیقی ایران می‌بینیم. شجریان حرفه‌ای بود و ما چقدر آدم حرفه ای در تاریخ معاصرمون کم داریم…