«دوستان! ما 5 درصد بیشتر شانس نداریم و هرکسی نمی‌خواهد ادامه بده همین الان استعفا بده.» این شروع اولین نطق شاپور بختیار، آخرین نخست‌وزیر دوران محمدرضا پهلوی در اولین جلسه هیئت دولتش بود، نطقی که نشون می‌ده شاپور بختیار تقریباً از شکست پروژه سیاسی‌ای که شروع کرده بود مطمئین بود. بختیار یکی از عجیب‌ترین چهره‌های تاریخ ایرانه، کسی که سال‌ها عمرش رو وقف مبارزه با حکومت شاه کرد ولی در آخرین روزهای این حکومت، تلاش کرد تا به عنوان ناجی همون حکومت ظاهر بشه! تلاشی که خودش هم از پیش می‌دونست محکوم به شکسته! چرا بختیار چنین تصمیمی گرفت؟ اصلاً بختیار کی بود که در نگاه شاه و حکومتش هم لایق زندان بود، هم می‌تونست منجی باشه؟ و بعد از انقلاب 1357 مگر چه می‌گفت و چه کرد که به فجیع‌ترین شکل سلاخی شد؟ ما در این قسمت از مورخ می‌خوایم به شاپور بختیار بپردازیم، کسی که چپ بود، ملی بود، مبارز بود، انقلابی بود، مخالف انقلابی که به وقوع پیوست بود، ضد روحانیون بود ولی تجربه حکومت روحانیون رو بخشی از مسیر انقلاب مردمی ایران می‌دونست! یه کاراکتر عجیب غریب که بی‌راه نیست اگر بگیم تو تاریخ ایران، نظیر نداره! شاپور بختیار.