«پشت سر، پشت سر، پشت سر جهنمه/روبرو، روبرو قتلگاه آدمه/روح جنگل سیاه با دست شاخه‌هاش داره/روحم رو از من می‌گیــره/تا یه لحظه می‌مونم/جغدها تو گوش هم میگن/پلنگ زخمی می‌میـــره» این بخشی از ترانه جنگله، ترانه‌ای سروده ایرج جنتی عطایی، آهنگسازی بابک بیات و صدای داریوش اقبالی. آهنگی که زمانی در اوایل دهه 50 شمسی حسابی در بین مردمان ایران محبوب و همه‌گیر شده بود. ترانه‌ای که درباره یک تراژدی در یک جنگل می‌گه، یک تراژدی که مخاطب غیرایرانی از دل فحوای ترانه عمراً نفهمه چیه! یعنی چی؟ مخاطب غیرایرانی پاسخ این سوالات رو نمی‌دونست ولی ایرانیان اون سال‌ها به خوبی می‌دونستن معنی این ترانه چیه و اشاره به چه واقعه‌ای داره. واقعه سیاهکل، یه اقدام نظامی شکست‌خورده علیه حکومت شاه که بر خلاف چیزی که دستگاه امنیتی وقت ایران فکر می‌کرد، تبدیل شد به یکی از درام‌های جاری در فضای بین‌الذهنی جامعه اون موقع ایران، واقعه‌ای که به دست گروهی رقم خورد به اسم چریک‌های فدایی خلق. چریک‌های فدایی کیا بودن؟ از کجا اومدن و به کجا رفتن؟ ما در این قسمت از مورخ به این سوال پاسخ می‌دیم.